'BLØF en KODO schotelen publiek waanzinnige shows voor!'
Lees de recensie van BLØF en KODO in de Heineken Music Hall!
‘Hoe krijg je ruim vierduizend mensen in één klap muisstil? Simpel: zet een Tibetaanse muzikant op het podium, laat hem een traditioneel strijdlied zingen en vertoon vervolgens de video bij het benefietlied van Racoons Bart van der Weide en zangeres Anneke van Giersbergen. Het blijkt een gezien de actualiteit beladen inleiding van een fenomenaal optreden van BLØF met de traditionele Japanse drumband KODO. Regelmatig samen, maar ook alleen toonden beide bands vrijdag, zaterdag én gisteren hun kunnen in de Heineken Music Hall’.
‘Bijna twee en een half uur worden op het podium hoogtepunten aan elkaar geregen. Zoals de glimlach van oor tot oor bij Norman Bonink wanneer hij achter één van de KODO-drums mag plaatsnemen. Ook bij de Japanners – een bevolking die moeilijk emotie toont druipt het plezier van de gezichten. Eén van hen zingt tijdens ‘Meer Van Jou’ zelfs de tweede stem in het Nederlands, terwijl BLØF-zanger Paskal Jakobsen de omgekeerde weg bewandelt. Opnieuw wordt duidelijk dat BLØF live op eenzame hoogte staat. Niet alleen worden twee totaal verschillende culturen haast moeiteloos samengevoegd, de show boeit van de eerste tot laatste minuut. Als er dan toch kritiek geuit moet worden, dan hooguit over het feit dat de show tot een – toch nog lang uitgesteld – einde komt.’
*****
Jochem Geerdink – Metro
Overigens mag de recensie uit het Parool er ook zijn…
‘Kodo geeft eigen klank aan hartslag in muziek Bløf’
Tijdens de Umoja-concerten van Bløf in het Nieuwe Luxor in Rotterdam (2006) was de bijdrage van de Japanse slagwerkgroep Kodo onbetwist een hoogtepunt.
Sindsdien was het een grote wens van de Zeeuwse band om samen een compleet concert te geven. Die ging afgelopen weekeinde in vervulling. De Heineken Music Hall in Amsterdam liep er drie dagen achtereen voor vol.Het publiek werd allerminst teleurgesteld. Integendeel, het kreeg een indrukwekkend, fraai uitgelicht en ruim tweeënhalf uur durend spektakel voorgeschoteld waarin Kodo geen bescheiden gastrol vervulde, maar ook veel eigen werk speelde. De groep had daardoor een op z’n minst gelijkwaardig aandeel en stelde Bløf af en toe zelfs in de schaduw met haar tomeloze inzet, spelplezier en bewonderenswaardige discipline. Elke bijdrage, hoewel soms net wat te lang, werd met groot applaus beloond.Het optreden begon nog rustig, met een uitgeklede versie van Aanzoek zonder ringen, maar in het daaropvolgende Halverwege bleek al hoezeer de Japanse drums een nieuwe dimensie bieden aan de zo bekende nummers. Ze gaven hun eigen klank aan de hartslag in Bløfs muziek, niet alleen met slagwerk maar ook met andere traditionele Japanse instrumenten, zoals Tsubasa Hori op koto.Ondanks de beperkte voorbereidingstijd klonk het samengaan van westerse en oosterse muziek volstrekt natuurlijk. Het mooiste voorbeeld was – halverwege – het instrumentale Akabanar, waarbij nauwelijks nog was te onderscheiden of het origineel een Kodo- of een Bløf-nummer was. Zo werd op allerlei manieren de afstand tussen Zeeland en het Sado-eiland overbrugd. Yoshie Sunahata zong mee in Dansen aan zee, op een manier die zeker zo mooi was als de uitvoering met Cristina Branco. Paskal Jakobsen leverde op zijn beurt een bijdrage aan het Japanse liedje Mine no kaze. Het cliché van de muziek als universele taal werd opnieuw bewaarheid.Hoe mooi ook, de meeste aandacht ging uit naar het pure slagwerk van Kodo. Daarvoor werden uiteenlopende formaten trommels gebruikt, die in vele variaties werden gegeseld. De slagwerkers toonden zich telkens, onder het slaken van ijselijke kreten, trefzeker als karateka’s. Het beheerste machtsvertoon was het duidelijkst in O daiko, waarin twee grotendeels ontklede Kodo’ers de grootste trom onder handen namen. Daarbij leken ze niet alleen rechtstreeks op het trommelvlies te slaan, maar ook het vel van de ziel te beroeren. Uiteraard mocht Bløf-drummer Norman Bonink ook een keer meedoen. Hij hield zich goed staande tussen het Japanse geweld. Zijn stralende blik en de vreugdesprong na Zoku vertelden het verhaal van de avond.Voorafgaand aan het optreden werd stilgestaan bij de situatie in Tibet, een kwestie waar Bløf nadrukkelijk de aandacht op heeft gevestigd. De Tibetaanse zanger Loten Namling bracht een mantra en een strijdlied. Bovendien kreeg het publiek de primeur van (de videoclip van) het benefietnummer Als je ooit nog eens terug kan, gezongen door Bart van der Weide (Racoon) en Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering).
Rolf Bosboom, Parool
